Hebburi tarikatı öğrencileri arasında yayılan bir dedikodu vardı. Aralarında konuşup duruyorlar ve ustaları Ahmat El Kabar’ın bir yıla yakındır yemek yemediği konusunda fikir birliğine varıyorlardı. En yakınındaki insanlar da yemin billah bunu savunuyordu. Kimse onu, ağzına bir lokma bile atarken görmemişti. Bir gün müritlerden biri, elli yedi yaşındaki Mahzar; yaşının verdiği cesaretle yanına gitti. Peşine bayağı bir meraklı da takılmıştı. “Ustam,” dedi Mazhar. “Sevgili ustam. Ne zamandır seni izliyorum. Yemek yemeden nasıl yaşayabiliyorsun?”
“Yemek mi, ne yemeği?” dedi El Kabar hışımla dönerek.
“Yemek ustam,” dedi bir başka mürit. “Hiç yemek yemiyorsun. Biz de başarabilir miyiz bunu? Öğrenmek istiyoruz.”
Başka biri atlayıp “Gelişimimize ne yararı olur yemeği tamamen bırakmanın?” diye bir şeyler daha sordu ama usta onları dinlemiyordu artık.
Dönüp hızla yürüdü. Üstüne kürkünü geçirip sokağa attı kendini. Lokantadan içeri girerken karnı öylesine bir kazınıyordu ki. “Nasıl unuttum lan,” diyerek salladı başını ve neredeyse menüdeki her şeyi ısmarladı garsonun yüzünde hayretler açtırarak…
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder