Şamsa, ayaklarına kara sular inse de ustasıyla birlikte gezmeye çıktıkları için oldukça mutluydu doğrusu. Yürümüşler yürümüşler Sarıyer’den taa Eminönü’ne gelmişlerdi sonunda. Birisini özlediğini söyleyip duruyordu ustası ve o da bu muhteşem adamı bir hayli merak etmeye başlamıştı doğrusu. Kimbilir nasıl bir kişiliği vardı ustasında böylesi bir özlem yaratabildiğine göre. O, kafasında ideal bir tip kurgulayıp dururken yürüyüşleri sonlanıverdi. Şimdi bir midye tezgahının önünde duruyorlardı ve midyeci birden inanılmaz bir sevinçle üstüne atıldı El Kabar’ın. Birbirlerine sarıldılar yıllardır görüşmeyen kardeşler gibi. Ve ayrıldılar sonunda Şamsa’yı hayretler içinde bırakarak. Bu adam, basit bir işle uğraşmanın yanında, hem oldukça kaba hem de inanılmaz çirkindi. Daha çok insana dönüştürülmeye çalışılan bir ayıyı andırıyordu. Orada gırtlaktan gelen iğrenç sesiyle fısır fısır konuşurken ve ikide bir koca eliyle ustasının bacağına şaplağı yapıştırırken, aslında bambaşka bir kişiliğe sahip olduğunu gösteren en ufak bir şey sezdiremedi Şamsa’ya. Arada koca, kahverengi dişlerini ortaya sererek midye ikram edip dursa da.
Ziyareti bitirerek kalkıp geri dönüş yoluna düzüldüklerinde dayanamadı Şamsa ve sordu ustasına özür diler bir tonda.
“Ustam, lütfen söyle bana, kim bu adam? Onu niçin bu kadar önemsiyorsun?”
İşte böyle öğrendi Kabaram denen adamın nasıl türediğini: O El Kabar’ın rüya somutlaştırma çalışmaları sırasında yanlışlıkla aklından kaçırdığı bir alt benlik karakteriydi ve bunu bir doğum olarak kabul eden Hebburi Tarikatı her ne kadar ilkel ve tehlikeli de olsa Kabaram’ı korumaya almış, ona Eminönü’nde bir tezgah açmıştı. Civarda esnaf olarak çalışan müridler de kol kanat germişlerdi El Kabar’ın bu gayrımeşru çocuğuna.
Şimdi anlamıştı Şamsa, ustasının bu adamı koşulsuz, niye bu kadar sevdiğini. İçinden de kendisine söz verdi Eminönü’ne her gidişinde Kabaram’dan midye alacağına dair ve karmakarışık duygularını bir nebze olsun yatıştırmayı başardı...
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder